Hareket etmeyi ve doğanın bir parçası olduğumu her fırsatta hatırlamayı seviyorum. Doğaya ait olduğumu unuttuğum dönemde obez bir bireydim.
2011 yılında fazla kilolarımla girdiğim savaşı kazanarak, 2.5 yıl da 103 kg dan 67 kg ya kadar indim. Tek yaptığım yemek yeme alışkanlıklarımı düzenlemek, 80 kg altına düştüğümde de spor yapmaya başlamak oldu. Ardından tam zamanlı masa başı işine başlamam hareketimin azalmasına, sürekli yorgun hissetmeme sebep oldu. Verdiğim kiloların yarısına yakınını 3 yılda geri aldım. Hareket etmeye başlama kararı aldığım dönemlerde de bazı önemli sağlık sorunları yüzünden hedeflediğim antrenman planından tamamen vaz geçmek zorunda kaldım.
2017’de tekrar hareket eder hale geçmek için kararlıydım. 16 haftada 10 KM koşmamı sağlayacak bir programı uygulamak ve eski performansıma kavuşmak tek hedefti. Ilk denemem de 5. haftasında bıraktım programı. Bir süre sonra tekrar başladım, artık dönüşüm yoktu. Çünkü İDA Ultra 14 KM Köy Koşusunu 2 Aralık’ta koşmayı hedeflemiştim ve 3 ay zamanım vardı. Ağırlığımın 85 kg olmasına rağmen bu koşuyu resmi bitirme süresi olan 3 saatte bitirebileceğimi biliyordum.
Ankara’da arazide 8 km yi (4km tırmanış 4km iniş olan bir parkurda), tırmanışları yürüyerek kat etmeme rağmen 1.17 dk da bitirebilmiştim. Yarışın ilk 2.5 km sinde 400m irtifa kazanılan zorlu bir tırmanış vardı. Bu bölümü yürüyecek, deniz seviyesine kadar inilen 8 km inişi koşacaktım. Kalan bölümde 3.5 km zorlu bir tırmanış vardı. O bölümden itibaren tekrar yürüyecektim. Planımı yapmıştım. Bu şekilde 3 saatte, sakatlanmadan bitirememem için hiç bir engel yoktu.
Koşu 2 Aralık Cumartesi günü saat 10:00 da Yeşilyurt Köyü’nden başlıyordu. 14km denen koşunun 15.16km uzunluğunda olduğunu öğrenmem, yarış öncesi servis otobüsü köye çıkamadığı için 1 km yokuş yukarı yürümek zorunda kalmış olmam, servis aracında geçen senenin koşusuna katılanların parkurun zorluğu hakkında söyledikleri olumsuz yorumlar veya tüm yarışmacılar içinde en kilolu kadın yarışmacı olmam cesaretimi kıramadı. Eski bisiklet turlarımdan ve koşulardan biliyordum ki “her rota sonlandırılabiliyordu”.
Yarış başlamış, her şey yolundaydı, inişte koşumu etrafı izlemek için kesmem nedeniyle tahminimden 10 dk rötarlı da olsa 1.57” de 10.5km yi çoktan geçmiş ve zorlu inişin olduğu bölüme gelmiştim. Ayaklarım yorgundu ancak enerjim yerindeydi. Az su tüketmiş ve küçük bir parça yanımdaki power bardan almıştım. Keyifle inip arkamda insanların olduğunu bilerek, enerjik bir şekilde küçük dere geçişine geldim. Bu bölümde nereden karşıya geçeceğimi göremeyip sola doğru devam ettim.
“İşaretçi görmediğiniz yerde geri dönün!” uyarısı yapılmıştı. Ancak yerde bir sürü ayak izi de olduğu için döndüğüm yolda ilerlemeye devam ettim. Ta ki kaybolduğumu anlayana kadar. Endişe ile karışık sinir hali ile tüm yolu geri dönüp dere geçişine geldim. Bu hata bana 1.5 km ye mal oldu ve moralim bozulduğu için tüm enerjim tükenmiş gibi hissettim. Halbuki o kalan enerjiye buradan sonra çok ihtiyacım vardı.
Bu bölümden sonra geride kimse kalmadan, yarışa 25 dk rötarla başlayabilmiş bir çift ile birlikte, moralsiz, mutsuz, içinde bulunduğu doğal güzelliğin farkına varamadan, sürekli yarışa katılma kararımın ne kadar hatalı olduğunu söyler halde, keçi yolu bile diyemeyeceğimiz çalı çırpı dolu dik rotada, adım adım ilerlemeye çalışırken buldum kendimi.
Mutsuzluğumun bu kadar üst seviyelere ulaşabilmesine şaşırarak, ancak bu duygudan da kurtulamayarak çok yavaş, neredeyse ayaklarımı sürüyerek, son 5 km yi bitirdim. Toplam yarış sürem 3saat 25 dakika olarak kayıtlara geçti ve bu mesafeyi kat eden kadınlar arasında sonuncu oldum. Önceki deneyimlerime rağmen planladığım gibi ilerlemeyen bu yarış beni çok etkiledi. Asıl hedef, rotayı ne olursa olsun tamamlamak ve sakatlanmamaktı. Ancak hırsıma ve iç hesaplaşmalarıma yenilmem ile sonuçlandı.
Geri dönüp baktığımda, bu gün anlıyorum lindanihan için bu yarışın ne kadar büyük bir başarı olduğunu. Kötü olan fiziksel kondisyonuma rağmen başarılmış inanılmaz bir hedeftir. Bedenime yaptığım kötülüğü görmem, her konuda motivasyonun önemini anlamam ve hedeflerimi düzgünce belirleyebilmem için alınmış büyük bir dersti.
Bu deneyimden sonra artık hiç bir bahanenin beni doğada olmaktan ve hareket etmekten koparamayacağını söylemem lazım. 2018 İDA Ultra Köy Koşusu’nu şimdiden diğer alternatif yarışlar ile programıma aldım. Hedef sakatlanmadan, bilinçli bir program ile sağlıklı bir şekilde ilerlemek. Bu hedefte sizlerin de 2018 planlarınız var ise duymak isterim.
Hareketli bir yaşam dileği ile.
Sevgiler.